کتاب نامیرا نوشته ی صادق کرمیار را حتما بخوانید.

نامیرا فرصتی برای تجربه ی زندگی کردن در تاریخ است.

چیزی که در طول مطالعه ی کتاب آزارم می داد یاد آوری دروغ هایی بود که تا الآن گفته بودم و نمی دانستم.

آنجا که شعار می دادیم:

ما اهل کوفه نیستیم ...

چه ادعای گزافی!

این لینک اطلاعات جامعی در باره ی کتاب دارد.

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست

بینوایان یا غیر بینوایان مسئله این نیست ...!

به نظر من بینوایان ویکتور هوگو برترین رمانی است که در طول تاریخ نوشته شده است. من همه‌ رمان‌های طول تاریخ را نخوانده‌ام، شکی در این نیست، اما من مقدار زیادی رمان خوانده‌ام که مربوط به حوادث قرن‌های گوناگون هم هست. بعضی رمان‌های خیلی قدیمی را هم خوانده‌ام. مثلاً فرض کنید کمدی الهی را خوانده‌ام. امیرارسلان هم خوانده‌ام. الف لیله و هزار و یک شب را هم خوانده‌ام. وقتی نگاه می‌کنم به این رمانی که ویکتور هوگو نوشته، می‌بینم این چیزی است که اصلاً امکان ندارد هیچکس بتواند بهتر از این بنویسد یا نوشته باشد و معروف نباشد و مثل منی که در عالم رمان بوده‌ام، این را ندیده باشم یا اسمش را نشنیده باشم ... من می‌گویم بینوایان یک معجزه است در عالم رمان‌نویسی، در عالم کتاب‌نویسی. واقعاً یک معجزه است ...  زمانی که جوان‌ها زیاد دور و بر من می‌آمدند قبل از انقلاب، بارها این را گفته‌ام که بروید یک دور حتماً بینوایان را بخوانید. این بینوایان کتاب جامعه‌شناسی است، کتاب تاریخی است، کتاب انتقادی است، کتاب الهی است، کتاب محبت و عاطفه و عشق است.

این که بینوایان واقعا یک معجزه هست یا نه را خیلی کار ندارم ولی توجه شما را به این نکته جلب می کنم که عبارات بالا را آیت الله خامنه ای رهبر جمهوری اسلامی ایران ایراد فرمودند. گیومه ها را حذف کردم تا با خیال راحت بخوانید و عین خیالتان نباشد که فرق جمهوری اسلامی ایران با دیگر کشور ها این است که شخص اول آن به این حد جامع در علوم و ساحت های مختلف است. سیاست ایشان وقتی در کنار روحیه ی نظامی و فهم استراتژیک و توان اجرای و مدیریتی قرار می گیرد دیگر کسی احتمال نمی دهد که این فرد کرسی درس هم داشته باشد یا این که رمان بخواند و یا این که شعر بگوید و شب شعر برگزار کند و دستی هم بر آتش عرفان داشته باشد. آنچه افلاطون در خواب هم نمی توانست ببیند در جمهوری اسلامی ایران محقق شده و من به عنوان یک مسلمان ایرانی به رهبری ایشان و ولایت ایشان بر خودم افتخار می کنم. مقایسه ی ایشان با دیگر شخصیت های وقت تلف کردن است چرا که روی هر کس دست بگذاری، از پس دفاع آن بر نخواهی آمد|