وقتی مذاکره با آمریکا راه حل سیاست خارجی و داخلی نظام می شود

فرض بفرمایید دو کودک که یکی از دیگری بازیگوش تر است را به فردی می سپارند تا آن ها را ادب کند، او می تواند به یک نفر از آن ها اجازه بازی در حیاط خانه خود را بدهد و البته کودک بازیگوش قصد توپ بازی دارد از طرف دیگر آن فرد به خاطر دشمنی که از قدیم با همسایه خود دارد به دنبال فرصتی برای ضربه زدن به آن است در این شرایط بهترین گزینه، انتخاب کودک بازیگوشی است که قصد توپ بازی دارد چرا که در این صورت قطعا پنجره ی شیشه ای همسایه با توپ بازی کودک فروخواهد ریخت.
جمهوری اسلامی ایران با پیگیری مذاکرات، بمب اتمی داشتن خود را همیشه در هاله ای از ابهام قرار داده و جلوی اثبات آن را گرفته است، این روند تا جایی پیش رفت که تقریبا هیچ مدرک موثقی برای این ادعا ارائه نشد و در غیر از یک کشور دیگر احساس خطر و تهدید برای جهان از بین رفت. آمریکا تنها کشوری بود که با این بهانه تحریم هایی را علیه ایران تصویب می کرد، تحریم هایی که در بسیاری از موارد کشورهای اروپایی نیز موافق آن نبودند.
گام آخر برای حل نهایی پرونده هسته ای ایران مذاکره مستقیم و رسیدن به یک برنامه اعتماد ساز با حضور آمریکاست. در این مذاکرات مشت ایالات متحده باز می شود و دشمنی او درچارچوب دیپلماسی محدود می شود. 
رهبر ایران می داند که بهانه اصلی فشارهای رژیم صهیونیستی بر آمریکا، امنیت اسرائیل است و از بین بردن امنیت این رژیم نیازی به بمب هسته ای ندارد پس فتوا به حرمت تولید و استفاده از آن می دهد و راه را برای برداشتن گام آخر باز می کند و از سوی دیگر تهدید می کند که حیفا و تل آویو را با خاک یکسان خواهد کرد.
با همین خطوط قرمز یعنی عدم تعدی مذاکرات به مسائل غیر هسته ای گام نهایی باید آغاز شود ولی پرسش اصلی این است که چه کسی باید مجری این گام باشد؟
مذاکره با آمریکا چماقی است که تا سالها می تواند بر سر جریان سیاسی خاصی کوبیده شود بخصوص که نتیجه ای هم در بر نداشته باشد، درواقع رهبر ایران در مذاکره با آمریکا به دنبال جلب اعتماد آن ها نیست (برخلاف اصلاح طلبان) بلکه نفس حضور آمریکا پای میز مذاکرات بهانه ی تسلیحات هسته ای را از او خواهد گرفت. پس در تحلیل خود می فرماید: خوش بین نیستم. و این بد بینی به اقناع و جلب اعتماد آن هاست همان هدفی که اصلاح طلبان از مذاکره با آمریکا دنبال می کنند. آنها هیچ وقت به هدف خود نمی رسند چون تحلیل درستی از آمریکا ندارند پس مذاکرات قطعا شکست خواهد خورد و این علت بد بینی رهبری است از سوی دیگر مذاکرات با مدیریت ایشان می تواند هدف دیگری را تأمین کند پس ایشان مجوز آن را با لحاظ خطوط قرمز صادر می کنند.
حال پرسشی که ایجاد می شود این است که چرا با وجود مطرح کردن بحث ضرورت مذاکره با آمریکا توسط دولت قبل، رهبری به آن دولت اجازه مذاکره ندادند؟
 بررسی علت این تصمیم، پای سیاست داخلی نظام را وسط می کشد. اگر همین مذاکرات توسط دولت اصولگرا انجام می شد شبهه ی «کوتاه آمدن از ارزش های انقلاب» به خاطر فقدان تحلیل از اوضاع سیاسی ایجاد می شد و موافقت رهبری با آن می توانست پیام بسیار ننگین و تحقیرآمیزی را برای جریان مقاومت در منطقه داشته باشد واز سوی دیگر مخالفت ایشان و مثلا بدبینی ایشان نیز کمر اصولگرایی را می شکست چون برخلاف نظر رهبری عمل کرده بود و عواقب آن گریبان این جریان را می گرفت.
پس با رأی آوردن دکتر روحانی به عنوان رئیس جمهور و مجری گام نهایی اولا رهبری می تواند صریحا مخالفت خود را اعلام کند و خود را از آن مبرا کند ثانیا هیچ توقف و خللی در برداشتن گام نهایی ایجاد نکند. ثالثا به خاطر شکست مذاکرات و فشار ناشی از تعلیق فعالیت هسته ای تا مدتها جریان اصلاح طلب باید پاسخگو باشد و هزینه ی مذاکرات را بپردازد.
در واقع هم شیشه همسایه دشمن می شکند (بقول رئیس جمهور ترک می خورد) و هم بستر برای ادب کردن این کودک بازیگوش فراهم می شود.
پی نوشت:
آمریکا با تعلیق انرژی هسته ای ایران به گمان خود توانسته است جلوی بمب هسته ای ایران را بگیرد در حالی که فراموش کرد که بحث اصلی چیز دیگری بود که اساسا ربطی به مذاکرات ندارد و آن امنیت هوایی رژیم صهیونیستی است که البته از پس حتی غزه و راکت های آن نیز برنیامد فلذا در این مرحله با فشار های این رژیم آمریکا به دنبال مطرح کردن بحث غیر هسته ای مثل تسلیحات موشکی و حمایت از مقاومت است و البته همانطور که رئیس جمهور در دیدار با آمانو در ایران گفت ایران به هیچ وجه پیرامون مباحث غیرهسته ای مذاکرات را ادامه نمی دهد.