مقام معظم رهبری در دوران طلبگی خود به آموختن علوم غریبه می پردازند و پس از مدتی آن را کنار می گذارند. استدلال ایشان برای رها کردن این علوم بی فایده بودن آن ها در شرایط فعلی است. درواقع ایشان معتقد بودند که انسان امروز با آگاهی خود ورای از تصرفات ماورایی ساحرانه می تواند راه کمال و سعادت خود را پیدا کند. دین به تمامه عرضه شده و الآن زمان آن فرارسیده است که انسان با تعمیق معرفت دینی خویش راه و چاه را در روزگار خود با وجود تغییرات و تحولات بیابد.
الگوی معنوی ایشان با معرفت حاصل می شود نه صرف ذکر و ورد اگرچه در هیچ دورانی از زندگی خود آن ها را نفی نکرده ولی ایشان کمال را در بستر مبارزه و جهاد می دانست فلذا اعتقاد داشت اسلامی که انسان را منفعل و منزوی کند ناقص است و نمی تواند به عنوان مدل کامل و جامع ارائه شود.
ایشان به کرات حتی در دوران رهبری فرموده اند که ترویج حکمت متعالیه صدر المتألهین تقوای جامعه را افزایش خواهد داد. این تقوا ناشی از تعبد کورکورانه نیست بلکه نتیجه ی یک بینش و آگاهی هستی شناسانه است اگرچه در ظاهر از فتاوای فقهی یک مجتهد تقلید شود ولی این تقلید حاصل یک انتخاب است و از لوازم عبودیت و بندگی عاقلانه.
