داستان این مستند همانند قصه هایی است که حاج کاظم برای شاهدان (گروگان ها) داخل آژانس تعریف می کند. در روزگاران قدیم زمانی که همه ی مردم یک شهر بخوبی در کنار یک دیگر زندگی می کردند، یک غول وحشی به شهر حمله می کند. عده ای از مردان شهر آماده ی مقابله با او می شوند و بسیاری دیگر ترسان در پناهگاه ها مخفی می شوند. مردانی که با آن غول وحشی مبارزه می کردند حاضر می شوند از جان خود بگذرند و غول وحشی به وطنشان تعرضی نکند. بسیاری از آن ها کشته می شوند و بالاخره پس از چند سال موفق می شوند غول وحشی را از بین ببرند.
آنها پس از کشتن غول، به خانه های خود باز می گردند.
یکی از این سربازان که به شدت مجروح شده، در یک دو راهی قرار می گیرد. او هر چه تلاش می کند نمی تواند راهی برای زنده ماندن در وطنش پیدا کند به همین خاطر یا باید به انتظار مرگ بنشیند و یا وطنش را ترک کند. هیچ کس در آن سرزمین نمی تواند و نمی خواهد برای زنده ماندن او قدمی پیش گذارد.
این مرد پس از این که مطمئن شد هیچ خطری کشورش را تهدید نمی کند آن را ترک کرد تا زنده بماند.
او 33 سال زبان به کام گرفته بود و هیچ اعتراضی نکرد تا مطمئن شود درد و دل هایش به دست بیگانه نمی افتد و خطری برای کشورش ایجاد نمی شود. بعد از 33 سال هم یک جوان حدودا 33 ساله به تنهایی مستندی یک ساعته درباره ی او می سازد و با اصرار از او می خواهد که پس از 37 عمل جراحی کمی از این سالهای پس از جنگ بگوید.
سرانجام پس از ضبط مستند، برای سی و هشتمین بار زیر تیغ جراحی می رود و نتیجه ی آن برداشتن کل حنجره ی او می شود. او آخرین حرفهایش را به دوربین یک جوان 33 ساله می زند. او خیالش راحت است که مستند زندگی اش از شبکه ی افق پخش می شود و نه بی بی سی فارسی. چون همیشه اولویت اول او وطنش بود نه زندگی اش.
حسین شمقدری یکی از فرزندان حاج کاظم دیروز است که به توصیه ی پدرش هیچ وقت فداکاری امثال عباس را فراموش نمی کند. او امروز دوربین به دست گرفته تا همان کاری که پدرش با ژ3 آغاز کرد به سرانجام برساند.
