چرا پیغمبر اکرم (ص) یتیم بودند؟

💠 و سُئِلَ اَلصَّادِقُ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ لِمَ أَیْتَمَ اَللَّهُ نَبِیَّهُ مُحَمَّداً صَلَّى اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ قَالَ «لِئَلاَّ یَکُونَ لِأَحَدٍ عَلَیْهِ طَاعَةٌ»
♦️از امام صادق علیه السلام پرسیدند: چرا خداوند پیامبر اکرم (ص) را یتیم کرد؟
ایشان فرمودند: به این دلیل که اطاعت هیچ کس بر گردن او نباشد.
♦️در روایت دیگری نسبت به همین پرسش می فرمایند: «لئلا یکون لمخلوق علیه حق»
یعنی به این دلیل که هیچ مخلوقی حقی بر پیامبر اکرم(ص) نداشته باشد.
🔅این روایت را محدثین در باب تأدیب فرزند آورده اند. 
یکی از اساتید ما می فرمود احترام و ادب پدر و مادر به اندازه ای است که در این دنیا ممکن نیست حق آن را بتوان ادا کرد. 

♻️ پی نوشت:
🔸روایت اول در من لایحضره الفقیه و روایت دوم در مجمع البیان نقل شده است.
🔸با وجود این حق نسبت به پدر و مادر، حق امام بر امتش قابل مقایسه نیست. اگر در زمان حضور معصومین (ع) بودیم، چگونه حق احترام و ادب به آن ها را می توان بجا آورد؟

معرفی کانال تلگرام حجت الاسلام شیخ علی فرحانی

کانال رسمی دروس استاد فرحانی

✅ فقه: #شرح_لمعه و #مکاسب_محرمه ، #بیع و #خیارات

✅ اصول فقه : #الموجز، #اصول_فقه ، #رسائل ، #کفایه، #مناهج_الوصول

✅ فلسفه: #بدایه_الحکمه و #نهایه_الحکمه

✅منطق: #المنطق

و ...

⬅️ لینک دانلود صوت دروس استاد فرحانی

⬅️ تقریرات و مقالات نوشته شده از دروس استاد فرحانی توسط طلاب

🔵کانال دروس استاد فرحانی 🔵
 @ostadfarhani_ir

برای عضویت در کانال لینک زیر را کلیلک کنید:

https://t.me/ostadfarhani_ir

چرا ایران به سازمان های بین المللی اعتماد نمی کند؟

ایرانی ها در هیچ دوره ای برای رسیدن به حقوقشان از حمایت سازمان های بین المللی برخوردار نبودند.

 

این یک تجربه ی تاریخی است و ربطی به روش های دیپلماتیک ندارد.

 

طراحی برجام نباید بر محور دیپلماسی صورت می گرفت. برجام یک پرونده ی امنیتی و استراتژیک بود.

 

اولین خطا، انتقال پرونده ی هسته ای از شورای عالی امنیت ملی به وزرات امور خارجه بود.

 

پیشنهاد می‌کنم ببینید:

 قطعه‌ای کوتاه از صحبت‌های جواد ظریف در پارلمان اروپا درباره‌ی برنامه‌ی موشکی ایران (با زیرنویس فارسی)

 

 

 

 

دریافت
مدت زمان: 3 دقیقه 45 ثانیه 

 

حضور مردم در 22 بهمن را چگونه تحلیل کنیم؟

-  راز 22 بهمن در چیست؟

-چرا حاکمیت ایران، مشروعیت خود را به حضور مردم در راهپیمایی 22 بهمن گره زده است؟

- کدام کشور و ملتی این چنین سالگرد انقلاب خود را جشن می گیرند؟

- تحلیل روشنفکران و جامعه شناسان از این جشن ملی چیست؟

-حضور میلیونی مردم در سرتاسر کشور حاصل چه قدرتی است؟

**** *** ***

22 بهمن هر سال، سرنوشتی مشابه پیدا کرده است! سال به سال بر جمعیت حاضر در خیابان ها افزوده می شود و دیگر دشمن نیز امیدی به این ندارد که 22 بهمنی از راه برسد که حضور مردم در خیابانها کمتر از سال قبل باشد تا بتواند بر آن مبنا، تحلیل ها و تفسیرهای مختلفی ارائه کند.

این مساله البته برای ما که داخل ایران به سر می بریم و بارها و بارها از نزدیک این جمعیت عظیم را، آن هم نه فقط در 22 بهمن، که در 9 دی 88 دیده ایم، حالتی «کلیشه ای» پیدا کرده است، گویا ما نیز غیر از دیدن چنین جمعیتی در هر سال، انتظار دیگری نداریم و برایمان «عادی» شده که علیرغم تمام مشکلات داخلی و خارجی، اوضاع معیشتی، اشتباهات بزرگ بعضی دولتمردان و ... باز هم توده های مردم از هر رنگ و لباس و شکل را آماده دفاع از اصل انقلاب ببینیم و شعارهای مرگ بر ضد ولایت فقیه، مرگ بر آمریکا، مرگ بر اسراییل و ... را رساتر از همیشه بشنویم.

جالب آنکه همانگونه که جمهوری اسلامی تنها نظام سیاسی در جهان محسوب می شود که بعد از انقلابش به رفراندوم گذاشته شد و بیش از 98% مردم به آن رای دادند، همچنان تنها نظام سیاسی در جهان محسوب می شود که جشن سالگرد انقلاب خود را با حضور توده های مردمش جشن می گیرد، دقیقا خلاف جشن سالگرد انقلاب های دیگر در سراسر جهان که نهایتا با حضور جمعی از نظامیان و رژه ی آنها و تعداد محدودی از مقامات لشگری و کشوری برگزار می شود، جالب آنکه رهبر معظم انقلاب نیز 3 روز قبل در 19 بهمن در دیدار با فرماندهان ارتش با اشاره به این مسئله فرمودند: «کدام انقلاب را شما سراغ دارید که بعد از ده‌ها سال، با حضور مردم در خیابانها و با شعارهاى مستحکم مردم، بزرگداشت براى سالگرد انقلاب گرفته بشود؟ حالا ان‌شاءاللَّه روز بیست و دوّم بهمن خواهید دید [ که‌] ملّت ایران باز هم در همه‌ى شهرها بااستحکام مى‌آیند و فریاد خواهند زد استحکام خود را و نشان خواهند داد اقتدار ملّى را.»

اما این رویداد عجیب و خارق العاده در ایران را چطور باید تحلیل کرد؟ راه حل فهم درست حضور میلیونی ملت در راهپیمایی های 22 بهمن هر سال چیست؟ چرا عوامل اقتصادی، مشکلات معیشتی، سختی های روزمره و ... هر چقدر هم باعث رنجش مردم می شود اما منجر به دلزدگی آنها از اصل انقلاب نمی شود و درست در هر برهه ای که دشمن و حتی برخی نیروهای انقلابی نیز پیش بینی حضور کمتری از مردم در صحنه را دارند، این حضور پرنگ تر می شود؟

پاسخ به این سوالات را 10 سال قبل دکتر حسین کچویان استاد برجسته جامعه شناسی دانشگاه تهران در مقاله ای خواندنی مطرح کرده است، نوشتاری که علیرغم گذشت یک دهه از نگارش آن، همچنان تحلیلی زنده برای مخاطب محسوب می شود؛ چرا که این مقاله نخستین بار بعد از راهپیمایی 22 بهمن سال 82 به نگارش در آمده که فضای سیاسی آن روزها درگیر اقدامات افراطی اصلاح طلبان تندروی مجلس ششم بود، دقیقا چند روز بعد از اتمام تحصن آنها و تهدید های ضمنی اصلاح طلبان مبنی بر اینکه چراغ حیات جمهوری اسلامی رو به افول است و به احتمال زیاد مردم دیگر حضور چشمگیر سالهای گذشته خود در راهپیمایی 22 بهمن را نخواهند داشت! اما گذر زمان نشان داد حرکت انقلاب خلاف آن چیزی است که مورد تحلیل تندروها و رسانه های بیگانه بود و از آنجایی که راهپیمایی های 22 بهمن هر سال، به معنای واقعی کلمه شگفتی ساز است، این مقاله همچنان تازگی خود را حفظ کرده و بازخوانی مجدد آن امروز نیز خالی از لطف نیست:

مقاله را در ادامه ی مطلب مطالعه کنید

نسبت شریعت و حقیقت در مکتب فقهی نجف و مدرسه فکری قم

متن مقاله بصورت txt در ادامه ی مطلب

بلعیدن ایران آسان ولی هضم آن دشوار بود

یکی از مشخصه های ایرانیان در طول تاریخ، توانایی این کشور در جذب فرهنگ های مهاجم و ادغام آن ها در نظام اجتماعی جدید است.

تاخت و تازهای یونانیان به فرماندهی اسکندر مقدونی، فتوحات اعراب، حملات مغولان و ترکان و تهاجم غربی ها در قرن های 19 و 20 همگی به تعبیری در فرهنگ سیاسی و اجتماعی ایران جذب شده و یک فرهنگ کاملا پیچیده را بوجود آورده.

«بلعیدن ایران آسان ولی هضم آن دشوار بود»

منبع: نظام سلطانی از دیدگاه اندیشه سیاسی شیعه (دوره صفویه و قاجاریه) نوشته ی سید محسن طباطبایی فر

 

نظام سلطانی از دیدگاه اندیشه سیاسی شیعه (2)

(در ادامه ی پست پیشین پیرامون هویت فکری-فرهنگی حکومت صفویه)

برای شناخت مرز هویتی سه گفتمان حاکم و تمدن ساز ایران (ایرانشهری، خلافت، سلطنت شیعی) ضروری است ابتدا نسبت هر کدام از حکومت ها با دین مشخص شود:
طبق نظریه ی ایرانشهری بیشترین پیوند و عینیت و اتحاد بین حکومت و دین برقرار می شود بطوری که برای پادشاه، مراتبی از الوهیت را قائل بودند و دستورات او تقدسی آسمانی داشت که با عنوان «فره ایزدی» از آن در آیین زرتشت تعبیر می شد. 
در حالی که از منظر اسلام (دستگاه خلافت و سلطان شیعی) خلیفه و پادشاه صرفا مجری شریعت و خود محکوم به آن هستند.
پس نقطه ی تمایز گفتمان سلطنت شیعی با گفتمان ایرانشهری در ایران باستان مشخص شد حال باید نقطه ی تمایز آن را با دستگاه خلافت تبیین کرد.
اساس دستگاه خلافت بر محور حکم ثانوی «جلوگیری از هرج و مرج» تأسیس شده و هیچ اصالت و ارتباطی با تقدس نبوت آسمانی ندارد. یعنی خلیفه صرفا مجتهدی است که تشخیص های او به خاطر اقتدار جبری که دارد اولویت پیدا می کند (به استثنای خلفای راشدین که از صحابه بودند)
در حالی که سلطنت شیعی مبتنی بر «نظریه ی امامت» که در امتداد تقدس نبوت قرار دارد شکل می گیرد فلذا اقتضاء امامت ایجاب می کند که مجری شریعت نیز شامل محدوده ی تقدس (انتخاب آسمانی) قرار گیرد. یعنی اجماع امت تأثیری در تشخیص امام جامعه نخواهد داشت و شخص ائمه از قبل مشخص و معرفی شده اند.
پس جنبه ی تقدس به مجریان شریعت نیز سرایت کرد. 
در این گفتمان شخص امام موضوعیت پیدا می کند و تمام فعالیت های شیعیان را مقدمه ی جریان ولایت آن ها بر نفوس و اموال مسلمین ترسیم می کند.

پی نوشت:
مهمترین شعار حکومت صفویه آماده سازی برای ظهور امام زمان (عج) بود و این برای روزگار ما حرفهای زیادی خواهد داشت.

 

نظام سلطانی از دیدگاه اندیشه سیاسی شیعه (1)

طرح مسئله ای که این چند روز پیرامون آن مطالعه می کنم:
سه گفتمان غالب در تاریخ تمدن ایران وجود دارد:
1) گفتمان ایرانشهری: 
نظریه ی ایرانشهری مجموعه ی عقاید، ارزش ها و آداب و رسوم ایران باستان است که منبع الهام آن آیین زرتشت است.

 2) گفتمان خلافت:
که پس از زوال فرهنگی- سیاسی نظام پادشاهی ساسانیان و پذیرفتن اسلام توسط ایرانیان تا مدتها حاکم بود و اساس آن بر محور اجماع امت و اولویت آن نسبت به هرج و مرج پایه ریزی شده بود.
3) گفتمان سلطنت شیعی:
گفتمان حاکم بر صفویه و قجریه ی (دوره اول)

                           ****

پیرامون کیفیت تولد گفتمان سوم (سلطنت شیعی) نظریات مختلفی وجود دارد.
عده ای معتقدند در حکومت صفویه نظام حاکم همان سلطنت ایران باستان بود و همراهی با دین اسلام و مذهب شیعه صرفا راه حل استراتژیک برای برون رفت از مشکلات سیاسی و اجتماعی آن زمان بود.

عده ای دیگر معتقدند حکومت صفویان تحت تأثیر خلافت اهل سنت بوده و در واقع نظام سلطنت شیعی همان دستگاه خلافت شیعیان است و علما و فقهای شیعه نتوانستند هیچ ساختار و مدل سیاسی از نظریه ی امامت ارائه دهند در حالی که طبق آراء شیعیان، «امامت» محور هدایت تکوینی و تشریعی انسان پس از آخرین پیامبر بود.
نتیجه ی این دو اعتقاد، ترسیم دو حکومت بی هویت (صفویه و قجریه اول) در تاریخ تمدن ایران است. 

البته اندیشمندان و مورخین دیگری هم هستند که با استناد به مکاتب و جریان های فکری و مستندات تاریخی، مرز هویتی سلطنت شیعی را از دو قرین خود متمایز می کنند و ماهیت فکری و فرهنگی آن را مستقل می دانند.
پرسش:
به نظر شما چه مولفه هایی را می توان برای استقلال هویتی حکومت صفویان و قجریه اول نام برد؟

ادامه در پست های بعدی....

.

ملاحظه ای بر عقب ماندگی بعضی از مدیران

بی حوصله و خسته ای؟ پایه ای با هم بازی کنیم؟

هیجان، بازی و سرگرمی، حدس کلمه و کلی جایزه، فقط با ارسال 7

هر پیام 100تومن

***************************

حافظ را که به شاخ نباتش قسم بدی، حتما جوابت رو میگیری.

نیت کن و اسمتو بعد از کلمه فال بنویس و بفرست

مثال: فال علی

هزینه ی عضویت صد تومان

***************************

امروز همه دارن بازی می کنن و در لحظه کد شارژ می گیرن

از بازی عقب نمونی!

اسمتو بعد از کلمه ی بازی بنویس و بفرست. مثلا بازی علی

هرپیام صد تومان

*****************************

متولد چه ماهی هستی؟

اسم ماه تولدت رو بفرست تا بدونی امروز برای چه کارهایی خوبه و چرخ زندگیت چه جور می چرخه

مثال: تیر

هر پیام 100 تومان

-------------------------------------------------------------------

نمونه هایی از پیامک های بزرگترین اپراتور کشور به مشترکین ایرانی.

وقتی اقتصاد در یک کشور بدون عقبه ی فرهنگی در اولویت قرار می گیرد نظام سرمایه داری تمام هویت آن ملت را می بلعد. اگر یک دانشجوی علوم اجتماعی و یا یک انسان متوسط فرهنگی بر این پیامک ها نظارت می کرد، قطعا جلوی آن را می گرفت.

متأسفم از نفهمی مدیرانی که مسئله ای به این روشنی را نمی توانند درک کنند.

ترویج خرافات، بازی با منابع و میراث گرانبهای عرفانی، ترویج سرگرمی جاهلانه برای رسیدن به رشد اقتصادی.

پی نوشت:                                     

۱۳۷۲: تاکید بر «عدالت اجتماعی»

۱۳۷۴: تاکید بر «وجدان کاری، انضباط اجتماعی، انضباط اقتصادی»

۱۳۷۵: تاکید بر «ضرورت پرهیز از اسراف و حفظ ثروت و منابع عمومی کشور»

۱۳۸۰: سال اقتدارملی و اشتغال‌آفرینی

۱۳۸۷: نوآوری و شکوفایی.

۱۳۸۸: حرکت به سمت اصلاح الگوی مصرف.

۱۳۸۹: همت مضاعف، کار مضاعف.

۱۳۹۰: جهاد اقتصادی

۱۳۹۱: تولید ملى و حمایت از کار و سرمایه‌ ایرانى

۱۳۹۲: حماسه‌ی سیاسی و حماسه‌ی اقتصادی

۱۳۹۳: اقتصاد و فرهنگ، با عزم ملی و مدیریت جهادی

 

تمام این نام گذاری ها مبتنی بر یک رویکرد فرهنگی در اقتصاد است نه صرفا درآمد زایی.

مدیران کشور اگر همسو با نگاه و سیاست های کلی امام جامعه پیش نروند به خاطر این غفلت مواخذه خواهند شد.

وقت فراغت نداریم

یکی از بزرگترین مشکلاتی که گریبان جوان امروزی را گرفته وقت های فراغت است. امروزه به خاطر پیشرفت در ابزار و رشد تکنولوژی زمان انجام کارها به حداقل رسیده و هر فردی در شبانه روز اوقاتی خواهد داشت که برنامه ای برای پر کردن آن ندارد. اتفاقا این اوقات به ظاهر بی اهمیت می تواند بیشترین اثر منفی را در سلامت زندگی اشخاص بگذارد. 
اگر کسی در محیط زندگی خود و مطابق با شرایط و علایق خود فعالیتی را انتخاب می کند که هم به اهداف و نوع تفکرش نزدیک است و هم نیازهای معیشتی خود را از آن برطرف می کند باید بگونه ای برنامه ریزی کند که هیچ وقتی را بدون برنامه ی از پیش تعیین شده نگذراند چرا که تصمیم در آن لحظه ممکن است بر اثر غفلت و خستگی و کسالت باشد نه تفکری که مسیر زندگی خود را مبتنی بر آن طراحی کرده است.
پس باید یاد بگیریم که برای تمام اوقات عمر خود برنامه داشته باشیم و اگر هم در لحظه تصمیم میگیریم در واقع به دنبال اجرای بهتر برنامه های پیشین خود هستیم. حتی نسبت به تفریح و استراحت اگر برنامه ریزی وجود داشته باشد جلوی آسیب ها و آفت ها را گرفته می شود.
در این صورت زمانی به خودمان برای انجام گناه و یا اتلاف عمر نخواهیم داد.

پ ن:
کسانی می توانند برای زندگی خود برنامه ریزی کنند که یک آرمان و انگیزه ی متعالی در زندگی داشته باشند و او را مقصد زندگی خود بدانند. معنای واقعی انتظار یعنی دیدن مقصد انسانیت که همان انسان کامل است و تلاش شبانه روزی برای رسیدن به آن.